Ale kino+, partner filmowy T-Mobile Nowe Horyzonty 2017, zaprasza widzów festiwalu na seanse w sekcji „Ale kino+”. Zaprezentowane w niej będą między innymi filmy o nietuzinkowych kobietach, w tym najnowsze dzieło Bruno Dumonta o dzieciństwie Joanny D’Arc. Ale kino+ jest również patronem sekcji filmów krótkometrażowych „Shortlista”. W tej części programu znalazły się m.in. nagradzane na prestiżowych imprezach filmy Aleksandry Terpińskiej i Renaty Gąsiorowskiej.
Filmy uznanych reżyserów, ulubieńców nowohoryzontowej widowni, w sekcji Ale kino+ podczas T-Mobile Nowe Horyzonty 2017:
„20th Century Women”, reż. Mike Mills, USA 2016
Santa Barbara, koniec lat 70. W powietrzu wisi feminizm, czuć narkotyki, słychać punka – w takich okolicznościach dorasta Jamie, który mieszka z rozwiedzioną matką Dorotheą (nominowana do Złotego Globu Annette Bening), świadomą tego, że traci kontakt z nastoletnim synem. O pomoc w wychowaniu chłopaka prosi więc bardziej nowoczesną sublokatorkę Abbie oraz przyjaciółkę syna Julie, która sama ma problemy z dorastaniem, ale jest od Jamiego dużo bardziej doświadczona, przynajmniej seksualnie. Jaki wpływ będą miały na niego te trzy kobiety? I czy Dorothea otworzy się na inne role niż bycie matką? Pisząc scenariusz, Mike Mills bazował na własnych doświadczeniach z dzieciństwa, a film nazwał listem miłosnym do kobiet, które go wychowały. „20th Century Women” ma urok wspomnienia cudownych lat dojrzewania, ukazując słodycz pierwszych wtajemniczeń, ale i ciężar nieuchronnych rozczarowań i głębszego rozpoznania otaczającego świata.
„Bliskość” („Tesnota” aka „Closeness”), reż. Kantemir Bałagow, Rosja 2017
Uznany za objawienie tegorocznego Cannes (nagroda FIPRESCI w sekcji Un Certain Regard) film Bałagowa ma w sobie wiele z zaduchu. Reżyser wrzuca widza do wrzącego kotła Północnego Kaukazu u schyłku lat 90., gdzie warunkiem przetrwania jest lojalność wobec „plemienia”: rodziny i etnicznej wspólnoty. Bałagow patrzy na rodzinny Nalczyk oczami młodej Żydówki, uwikłanej w sieć znienawidzonych „trybalnych” zależności. Ilana próbuje wymknąć się ograniczeniom, szuka wolności, boksuje się z rzeczywistością – podczas gdy sięgając po rzadki filmowy format, Balagow zamyka wokół niej świat, jak ring. Elektryzujący, miejscami brutalny debiut 26-latka jest zwiastunem nowego, wyjątkowego filmowego talentu.
„Félicité”, reż. Alain Gomis, Francja, Senegal, Belgia, Niemcy, Liban 2017
Pełna muzyki i ciepła afrykańska opowieść nagrodzona Wielką Nagrodą Jury tegorocznego Berlinale. W barze w Kinszasie Félicité śpiewa o swoim niełatwym, ale i pięknym życiu. Jej publiczność stanowią głównie upijający się mężczyźni, wśród których jest Tabu – lokalny playboy i złota rączka, pomagający piosenkarce w codziennych obowiązkach. Kiedy po wypadku motocyklowym 12-letni syn Félicité trafia do szpitala, kobieta rozpoczyna desperackie poszukiwania pieniędzy na operację, która pozwoli uniknąć amputacji nogi. Czy wspólnie z zakochanym w niej Tabu Félicité uda się ocalić syna? Film Gomisa jest słodko-gorzkim obrazem Kinszasy i jej mieszkańców – choć instytucje miejskie nie pomagają zdanym na samych siebie Kongijczykom, ci potrafią zachować ludzkie odruchy i wspierać się wzajemnie. W scenariuszu reżyser zawarł obserwacje zebrane podczas afrykańskich podróży. To właśnie podczas jednej z nich poznał Véro Tshandę Beyę, filmową Félicité.
„Incydent w Hotelu Hilton” („The Nile Hilton Incident”), reż. Tarik Saleh, Szwecja, Dania, Niemcy 2017
Egipt u progu rewolucji, podczas której w 2011 roku obalono prezydenta Mubaraka. Niestroniący od kobiet i alkoholu detektyw Noredin dostaje do rozwikłania sprawę morderstwa młodej piosenkarki w kairskim hotelu Nile Hilton. Okazuje się, że ofiara miała romans z właścicielem przybytku, wpływowym deweloperem i parlamentarzystą, więc władze chcą śledztwo uciszyć. Choć policjant nie jest naiwny i sam ma swoje za uszami, w obliczu coraz większej korupcji i niesprawiedliwości postanawia zachować się przyzwoicie i chronić jedynego świadka morderstwa – ubogą Sudankę Salwę. Czy uda mu się ocalić dziewczynę i resztki własnej godności? W postać Noredina wcielił się wyrastający na gwiazdę światowego kina Fares Fares („Zabójcy bażantów”, „Komuna”, „Łotr 1”), który był także koproducentem filmu. Napisane i wyreżyserowane przez Szweda Tarika Saleha „Morderstwo w Hotelu Hilton” przenosi konwencję kina noir na Bliski Wschód i pozwala zrozumieć, dlaczego tak wielu zdesperowanych ludzi wyszło podczas Arabskiej Wiosny na ulice.
„Jeannette. Dzieciństwo Joanny d’Arc” („Jeannette l'enfance de Jeanne d'Arc„ aka „Jeannette: The Childhood of Joan of Arc”), reż. Bruno Dumont, Francja 2017
Bruno Dumont nie przestaje zaskakiwać. Tym razem ulubieniec nowohoryzontowej publiczności wziął na warsztat biografię Joanny d'Arc. Zamiast jednak skupić się na najważniejszych wydarzeniach z życia francuskiej bohaterki narodowej, reżyser postanowił przedstawić na ekranie jej dzieciństwo. Jakby tego było mało, w „Jeannette...” Dumont kontynuuje swoje eksperymenty z gatunkami filmowymi i opowiada historię Joanny w konwencji musicalu. Na eklektycznej ścieżce dźwiękowej techno spotyka się z rockiem i rapem, a towarzyszące piosenkom absurdalne układy taneczne wprowadzają na ekran humor rodem z „Martwych wód”. Dumont nie byłby jednak sobą, gdyby ograniczył się wyłącznie do niezobowiązującej zgrywy. Łącząca żarliwą wiarę z nieposkromionym gniewem Joanna, tak jak wielu bohaterów francuskiego reżysera, zostaje umiejscowiona na pograniczu grzechu i świętości. Sam film, mimo historycznego kostiumu, stanowi natomiast celny komentarz do czasów, w których fanatyzm religijny coraz częściej stanowi źródło przemocy.
„Nie jestem czarownicą” („I Am not a Witch”), reż. Rungano Nyoni, Wielka Brytania, Francja 2017
Idealnie dawkowane magia i realizm, egzotyka i swojskość; do tego spora garść poezji, szczypta humoru – to wystarczyło, by debiut Rungano Nyoni zauroczył publiczność w Cannes. Mroczna baśń „Nie jestem czarownicą” opowiada o dziecięcej samotności, o dalekim-bliskim świecie, w którym posądzenie o czary to sposób na wykluczenie „zbędnych” dziewczynek i kobiet ze wspólnoty. O rzeczywistości, w której korupcja, wyzysk i przemoc nie poddają się żadnym zaklęciom.
„Una”, reż. Benedict Andrews, Wielka Brytania, USA, Kanada 2016
Unę poznajemy, gdy w toalecie klubu uprawia beznamiętny seks z przypadkowym mężczyzną. Kiedy nad ranem wraca do domu na angielskich przedmieściach, w którym mieszka z matką, zdaje się być równie obojętna. Tylko jedna osoba jest w stanie wywołać w niej emocje. Jej pierwsza miłość, pierwszy mężczyzna - Ray. Kiedy odbierał jej niewinność miała zaledwie trzynaście lat, on był już dorosły. Odbywszy karę więzienia ułożył sobie życie na nowo. Zniknął, zmienił imię, ożenił się. Ale Una wciąż pamięta. Kobieta żyje w przekonaniu, które miała jako mała, nierozumiejąca patologicznej natury jego działań, dziewczynka - że łączy ich niezwykła więź. Czy to szaleństwo czy miłość? Kiedy Una niespodziewanie pojawia się w jego miejscu pracy, widmo nieuchronnej tragedii staje się namacalne. Andrews adaptuje kontrowersyjną sztukę Davida Harrowera, wystawianą m.in. na Broadwayu z Jeffem Danielsem i Michelle Williams w rolach głównych. Intrygująca ścieżka dźwiękowa niesie chłodny, moralnie nieoczywisty film, przy którym „Lolita” to łatwa lektura.
W ramach sekcji Shortlista, której patronem jest Ale kino+, zaprezentowane zostaną filmy młodych polskich twórców, którzy odważnie zaznaczają swój głos i wrażliwość, szukają wyrazistej narracji, stopniowo kształtują swój styl. W programie między innymi: nagrodzone w Cannes "Najpiękniejsze fajerwerki ever" Aleksandry Terpińskiej, subtelnie opowiedziana i sfotografowana "Pola" Edyty Rembały, wyzwolona "Cipka" Renaty Gąsiorowskiej, trzymający w napięciu, inteligentnie niedopowiedziany "Żabi król" Arkadiusza Biedrzyckiego i wiele innych. O każdym filmie będzie można porozmawiać podczas spotkań z twórcami towarzyszącym pokazom.
Zestaw 1
„Najpiękniejsze fajerwerki ever” („The Best Fireworks Ever”), reż. Aleksandra Terpińska, Polska 2017
„Cipka” („Pussy”), reż. Renata Gąsiorowska, Polska 2016
„Wolta” („Volte”), reż. Monika Kotecka, Karolina Poryzała, Polska 2017
„Klub seniora” („Seniors's Club”), reż. Agata Mianowska, Polska 2016
„Proch” („Dust”), reż. Jakub Radej, Polska 2017
„Koniec widzenia” („Time To Go”), reż. Grzegorz Mołda, Polska 2017
Zestaw 2
„Pola”, reż. Edyta Rembała, Polska 2017
„Prezent” („Gift”), reż. Sylwia Rosak, Polska 2017
“Ślady ulotne” („Traces of Ephemeral”), reż. Agnieszka Waszczeniuk, Polska 2016
„Planeta ziemia” („Planet Earth”), reż. Anna Morawiec, Polska 2016
„Symbiofonia” („Symbiophony”), reż. Eugeniusz Pankov, Polska 2017
„Powrót” („The Return”), reż. Damian Kocur, Polska 2016
Zestaw 3
„Żabi król” („The Frog King”), reż. Arkadiusz Biedrzycki, Polska 2017
„Lowe”, reż. Aleksandra Wit, Polska 2016
„Pięknie nam się układa” („We Get Along Beautifully”), reż. Maciej Jankowski, Polska 2016 „XOXO - Pocałunki i uściski” („XOXO - Hugs and Kiss”), reż. Wioletta Sowa, Polska 2016
„Raz dwa zero” („One Two Zero”), reż. Anna Pawluczuk, Polska 2017
„Klimat i wanilia” („Vanilla Whip”), reż. Bogna Kowalczyk, Polska 2016
17. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty odbędzie się w dniach 3-13 sierpnia 2017 roku we Wrocławiu.
„20th Century Women”, reż. Mike Mills, USA 2016
Santa Barbara, koniec lat 70. W powietrzu wisi feminizm, czuć narkotyki, słychać punka – w takich okolicznościach dorasta Jamie, który mieszka z rozwiedzioną matką Dorotheą (nominowana do Złotego Globu Annette Bening), świadomą tego, że traci kontakt z nastoletnim synem. O pomoc w wychowaniu chłopaka prosi więc bardziej nowoczesną sublokatorkę Abbie oraz przyjaciółkę syna Julie, która sama ma problemy z dorastaniem, ale jest od Jamiego dużo bardziej doświadczona, przynajmniej seksualnie. Jaki wpływ będą miały na niego te trzy kobiety? I czy Dorothea otworzy się na inne role niż bycie matką? Pisząc scenariusz, Mike Mills bazował na własnych doświadczeniach z dzieciństwa, a film nazwał listem miłosnym do kobiet, które go wychowały. „20th Century Women” ma urok wspomnienia cudownych lat dojrzewania, ukazując słodycz pierwszych wtajemniczeń, ale i ciężar nieuchronnych rozczarowań i głębszego rozpoznania otaczającego świata.
„Bliskość” („Tesnota” aka „Closeness”), reż. Kantemir Bałagow, Rosja 2017
Uznany za objawienie tegorocznego Cannes (nagroda FIPRESCI w sekcji Un Certain Regard) film Bałagowa ma w sobie wiele z zaduchu. Reżyser wrzuca widza do wrzącego kotła Północnego Kaukazu u schyłku lat 90., gdzie warunkiem przetrwania jest lojalność wobec „plemienia”: rodziny i etnicznej wspólnoty. Bałagow patrzy na rodzinny Nalczyk oczami młodej Żydówki, uwikłanej w sieć znienawidzonych „trybalnych” zależności. Ilana próbuje wymknąć się ograniczeniom, szuka wolności, boksuje się z rzeczywistością – podczas gdy sięgając po rzadki filmowy format, Balagow zamyka wokół niej świat, jak ring. Elektryzujący, miejscami brutalny debiut 26-latka jest zwiastunem nowego, wyjątkowego filmowego talentu.
„Félicité”, reż. Alain Gomis, Francja, Senegal, Belgia, Niemcy, Liban 2017
Pełna muzyki i ciepła afrykańska opowieść nagrodzona Wielką Nagrodą Jury tegorocznego Berlinale. W barze w Kinszasie Félicité śpiewa o swoim niełatwym, ale i pięknym życiu. Jej publiczność stanowią głównie upijający się mężczyźni, wśród których jest Tabu – lokalny playboy i złota rączka, pomagający piosenkarce w codziennych obowiązkach. Kiedy po wypadku motocyklowym 12-letni syn Félicité trafia do szpitala, kobieta rozpoczyna desperackie poszukiwania pieniędzy na operację, która pozwoli uniknąć amputacji nogi. Czy wspólnie z zakochanym w niej Tabu Félicité uda się ocalić syna? Film Gomisa jest słodko-gorzkim obrazem Kinszasy i jej mieszkańców – choć instytucje miejskie nie pomagają zdanym na samych siebie Kongijczykom, ci potrafią zachować ludzkie odruchy i wspierać się wzajemnie. W scenariuszu reżyser zawarł obserwacje zebrane podczas afrykańskich podróży. To właśnie podczas jednej z nich poznał Véro Tshandę Beyę, filmową Félicité.
„Incydent w Hotelu Hilton” („The Nile Hilton Incident”), reż. Tarik Saleh, Szwecja, Dania, Niemcy 2017
Egipt u progu rewolucji, podczas której w 2011 roku obalono prezydenta Mubaraka. Niestroniący od kobiet i alkoholu detektyw Noredin dostaje do rozwikłania sprawę morderstwa młodej piosenkarki w kairskim hotelu Nile Hilton. Okazuje się, że ofiara miała romans z właścicielem przybytku, wpływowym deweloperem i parlamentarzystą, więc władze chcą śledztwo uciszyć. Choć policjant nie jest naiwny i sam ma swoje za uszami, w obliczu coraz większej korupcji i niesprawiedliwości postanawia zachować się przyzwoicie i chronić jedynego świadka morderstwa – ubogą Sudankę Salwę. Czy uda mu się ocalić dziewczynę i resztki własnej godności? W postać Noredina wcielił się wyrastający na gwiazdę światowego kina Fares Fares („Zabójcy bażantów”, „Komuna”, „Łotr 1”), który był także koproducentem filmu. Napisane i wyreżyserowane przez Szweda Tarika Saleha „Morderstwo w Hotelu Hilton” przenosi konwencję kina noir na Bliski Wschód i pozwala zrozumieć, dlaczego tak wielu zdesperowanych ludzi wyszło podczas Arabskiej Wiosny na ulice.
„Jeannette. Dzieciństwo Joanny d’Arc” („Jeannette l'enfance de Jeanne d'Arc„ aka „Jeannette: The Childhood of Joan of Arc”), reż. Bruno Dumont, Francja 2017
Bruno Dumont nie przestaje zaskakiwać. Tym razem ulubieniec nowohoryzontowej publiczności wziął na warsztat biografię Joanny d'Arc. Zamiast jednak skupić się na najważniejszych wydarzeniach z życia francuskiej bohaterki narodowej, reżyser postanowił przedstawić na ekranie jej dzieciństwo. Jakby tego było mało, w „Jeannette...” Dumont kontynuuje swoje eksperymenty z gatunkami filmowymi i opowiada historię Joanny w konwencji musicalu. Na eklektycznej ścieżce dźwiękowej techno spotyka się z rockiem i rapem, a towarzyszące piosenkom absurdalne układy taneczne wprowadzają na ekran humor rodem z „Martwych wód”. Dumont nie byłby jednak sobą, gdyby ograniczył się wyłącznie do niezobowiązującej zgrywy. Łącząca żarliwą wiarę z nieposkromionym gniewem Joanna, tak jak wielu bohaterów francuskiego reżysera, zostaje umiejscowiona na pograniczu grzechu i świętości. Sam film, mimo historycznego kostiumu, stanowi natomiast celny komentarz do czasów, w których fanatyzm religijny coraz częściej stanowi źródło przemocy.
„Nie jestem czarownicą” („I Am not a Witch”), reż. Rungano Nyoni, Wielka Brytania, Francja 2017
Idealnie dawkowane magia i realizm, egzotyka i swojskość; do tego spora garść poezji, szczypta humoru – to wystarczyło, by debiut Rungano Nyoni zauroczył publiczność w Cannes. Mroczna baśń „Nie jestem czarownicą” opowiada o dziecięcej samotności, o dalekim-bliskim świecie, w którym posądzenie o czary to sposób na wykluczenie „zbędnych” dziewczynek i kobiet ze wspólnoty. O rzeczywistości, w której korupcja, wyzysk i przemoc nie poddają się żadnym zaklęciom.
„Una”, reż. Benedict Andrews, Wielka Brytania, USA, Kanada 2016
Unę poznajemy, gdy w toalecie klubu uprawia beznamiętny seks z przypadkowym mężczyzną. Kiedy nad ranem wraca do domu na angielskich przedmieściach, w którym mieszka z matką, zdaje się być równie obojętna. Tylko jedna osoba jest w stanie wywołać w niej emocje. Jej pierwsza miłość, pierwszy mężczyzna - Ray. Kiedy odbierał jej niewinność miała zaledwie trzynaście lat, on był już dorosły. Odbywszy karę więzienia ułożył sobie życie na nowo. Zniknął, zmienił imię, ożenił się. Ale Una wciąż pamięta. Kobieta żyje w przekonaniu, które miała jako mała, nierozumiejąca patologicznej natury jego działań, dziewczynka - że łączy ich niezwykła więź. Czy to szaleństwo czy miłość? Kiedy Una niespodziewanie pojawia się w jego miejscu pracy, widmo nieuchronnej tragedii staje się namacalne. Andrews adaptuje kontrowersyjną sztukę Davida Harrowera, wystawianą m.in. na Broadwayu z Jeffem Danielsem i Michelle Williams w rolach głównych. Intrygująca ścieżka dźwiękowa niesie chłodny, moralnie nieoczywisty film, przy którym „Lolita” to łatwa lektura.
W ramach sekcji Shortlista, której patronem jest Ale kino+, zaprezentowane zostaną filmy młodych polskich twórców, którzy odważnie zaznaczają swój głos i wrażliwość, szukają wyrazistej narracji, stopniowo kształtują swój styl. W programie między innymi: nagrodzone w Cannes "Najpiękniejsze fajerwerki ever" Aleksandry Terpińskiej, subtelnie opowiedziana i sfotografowana "Pola" Edyty Rembały, wyzwolona "Cipka" Renaty Gąsiorowskiej, trzymający w napięciu, inteligentnie niedopowiedziany "Żabi król" Arkadiusza Biedrzyckiego i wiele innych. O każdym filmie będzie można porozmawiać podczas spotkań z twórcami towarzyszącym pokazom.
Zestaw 1
„Najpiękniejsze fajerwerki ever” („The Best Fireworks Ever”), reż. Aleksandra Terpińska, Polska 2017
„Cipka” („Pussy”), reż. Renata Gąsiorowska, Polska 2016
„Wolta” („Volte”), reż. Monika Kotecka, Karolina Poryzała, Polska 2017
„Klub seniora” („Seniors's Club”), reż. Agata Mianowska, Polska 2016
„Proch” („Dust”), reż. Jakub Radej, Polska 2017
„Koniec widzenia” („Time To Go”), reż. Grzegorz Mołda, Polska 2017
Zestaw 2
„Pola”, reż. Edyta Rembała, Polska 2017
„Prezent” („Gift”), reż. Sylwia Rosak, Polska 2017
“Ślady ulotne” („Traces of Ephemeral”), reż. Agnieszka Waszczeniuk, Polska 2016
„Planeta ziemia” („Planet Earth”), reż. Anna Morawiec, Polska 2016
„Symbiofonia” („Symbiophony”), reż. Eugeniusz Pankov, Polska 2017
„Powrót” („The Return”), reż. Damian Kocur, Polska 2016
Zestaw 3
„Żabi król” („The Frog King”), reż. Arkadiusz Biedrzycki, Polska 2017
„Lowe”, reż. Aleksandra Wit, Polska 2016
„Pięknie nam się układa” („We Get Along Beautifully”), reż. Maciej Jankowski, Polska 2016 „XOXO - Pocałunki i uściski” („XOXO - Hugs and Kiss”), reż. Wioletta Sowa, Polska 2016
„Raz dwa zero” („One Two Zero”), reż. Anna Pawluczuk, Polska 2017
„Klimat i wanilia” („Vanilla Whip”), reż. Bogna Kowalczyk, Polska 2016
17. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty odbędzie się w dniach 3-13 sierpnia 2017 roku we Wrocławiu.
